جغد
جغد چگونه موجودی است
جغدها به راسته بوفیان (Strigiformes) تعلق دارند. برای این راسته در فارسی نامهای زیادی پیشنهاد شده است مانند شب شکران، چون اغلب در شب شکار می‌کنند، جغد شکلان چون اغلب شبیه جغد هستند و جغدها گروه بزرگی از این راسته را تشکیل می‌دهند.
در بعضی نواحی حتی در ایران در زمان قدیم جغد را شوم می‌دانستند در صورتی که این پرندگان بسیار زیبا و حتی مفید هستند و چون از موشها تغذیه می‌کنند در بسیاری از ممالک دارای ارزش و اهمیت می‌باشند و در بعضی نقاط به جغد، پرنده نگهبان شب باغ ما می گویند.
ویژگی های جغدها
جغد پرنده‌ای است با صورتی پهن، منقاری خمیده و چشم‌هایی درشت و پاهای بزرگ، در دو طرف سر جغد دو دسته پر شبیه گوش گربه قرار دارد که گوش‌پر نامیده می‌شوند. جغد نوکی کوچک و ظریف دارد. دور دهان جغد پرهای زبری هست که شبیه مو می‌باشد ولی مو نیست. پاهای جغد کوچک است و پنجه‌هایش ضعیف و بی‌طاقت. پر و بال او صاف است و خیلی آرام پرواز می‌کند. نوک پرهای جغد به شکلی طراحی شده که در هنگام حمله به طعمه صدای پرها کم باشد.
جغدها گردن کوتاهی دارند. رنگ جغد معمولاً کرم قهوه‌ای است. در نوک جغدها یک شکاف هست. سر آنها بزرگ است. جغد هوای تاریک را دوست دارد و شب‌ها پرواز می‌کند. چشمان جغدها بزرگ است و به خاطر همین خوب هم شکار می‌کنند. پرواز آنها بی‌صداست و پاهای پوشیده از پر دارند. بیشتر جغدها روی درخت زندگی می‌کنند. نر و ماده جغدها همشکل هستند ولی ماده‌ها بزرگ‌ترند.
غذای جغدها
نوع تغذیه‌ی جغدها به محل زندگی جغدها و اندازه‌ی آنها بستگی دارد. بعضی از جغدها، جانورانی مثل موش و موش صحرایی می‌خورند. جغدهای بزرگ‌تر، خرگوش، سنجاب و سمور را هم شکار می‌کنند. برخی از جغدها از حشرات و پرندگان کوچک تغذیه می‌کنند. برخی هم با ماهی‌گیری شکم خود را پر می‌کنند. این دسته از جغدها توی آب‌های کم‌عمق شیرجه می‌زنند و با چنگال‌های تیزشان، ماهی‌ها را به دام می‌اندازند.
آداب غذاخوردن جغدها
جغد معمولاً شکار خودش را به کمک منقار نیرومندش تکه‌تکه می‌کند و می‌خورد. اگر شکار کوچک باشد، جغد آن را درسته قورت می‌دهد و سپس استخوان‌ها، پَرها و فَلْس‌های طُعمه را که قابل هضم نیستند، با حالتی شبیه به سرفه بیرون می‌اندازد.
انتخاب لانه جغدها
جغدها لانه نمی‌سازند. آنها جایی را به عنوان لانه انتخاب و در همان‌جا زندگی می‌کنند. سوراخ‌های موجود در تنه‌ی درختان، غارها، انبارهای قدیمی و خراب و لانه‌های زیرزمینی، از جاهایی است که این جغدها برای زندگی برمی‌گزینند. جغدهای ماده بین ۳ تا ۴ تخم می‌گذارند. نوزاد جغد ۲ تا ۳ ماه باید در لانه بماند تا به‌قدر کافی بزرگ شود.
جغدها و باورهای انسان
در باورهای اجتماعی ایران زمین غالب دیدگاه ها در ارتباط با جغد منفی و آمیخته با خرافه است بدین سبب به محض دیدن جغد وی را با سنگ مورد هدف قرار داده و جغد را بدشگون می دانند. به عنوان مثال در نقاطی از گیلان شنیدن صدای جغد نشان از رسیدن خبری نامبارک و نامیمون دارد به همین علت با ایجاد صدا و راندن وی سعی بر دور کردن صدا از خانه دارند، گاها چوب نیم سوخته ای را به سمت جغد پرتاب می کنند و بلند می گویند (اتش از من،گوشت از قصاب).
اگر جغد رو به قبله پرواز کرد بلا دفع می شود اما در غیر این صورت صاحبخانه باید صدقه دهد و انفاق کند و ……..تا بلا رفع شود. در ارتباط با صدای جغد نیز این باور وجود دارد که اگر جغد گریه کند، خوش است و اگر جغد خنده کند بدیمن است.
