مقاله ای در مورد تنیس

مقدمه

تنیس روی میز در حال حاضر، یکی از محبوبترین ورزش‌ها در جامعه  ومدارس کشور است، زیرا اگر میز آن فراهم باشد تهیه‌ی وسایل مورد نیاز دیگر، مثل توپ و راکت به راحتی امکان‌پذیر است. امروزه، این گونه وسایل در نزدیک‌ترین فروشگاه ورزشی در دسترس است و می‌توان آن‌ها را با قیمت مناسبی تهیه نمود.

تنیس روی میز یا پینگ پنگ ورزشی است که روی میز انجام می‌شود و دو یا چهار بازیکن در آن شرکت دارند و هر بازیکن یک راکت دارد و با بهره از آن به توپ ضربه می‌زند. توپ در این ورزش سبک و توخالی است. جنس میز از چوب و سخت است.

از سن ۷ تا ۷۰ یا ۸۰ سالگی و حتی بیشتر، می‌توان به این ورزش پرداخت. قابل ذکر است که برای ورزشکاران این رشته، از سن ۷ سالگی به بعد در گروه‌های سنی مختلف نونهالان، نوجوانان، جوانان، بزرگسالان و پیش‌کسوتان مسابقات رسمی در سطح آسیا و جهان برگزار می‌شود. حتی در گروه پیش‌کسوتان برای افراد ۸۰ سال به بالا هم مسابقات جهانی برگزار می‌شود.

علاوه بر این، افراد علاقه‌مندی که نقص جسمانی دارند، نقصشان مانع از این نمی‌شود که نتوانند از این ورزش استفاده نمایند و نه فقط برای گذراندن اوقات فراغت بلکه مبارزه برای قهرمان شدن و به دست آوردن مقام، می‌تواند مد نظر آنها باشد. این تنها ورزشی است که می‌تواند همه‌ی گروه‌های جانباز و معلول را در برگیرد؛ حتی افرادی که دچار ضایعه‌ی نخاعی گردنی هستند می‌توانند به این ورزش بپردازند. البته برای این گروه قوانین آسان‌تری از سوی فدراسیون جهانی معلولین در نظر گرفته شده است.

دختران و زنان هم مثل پسران و مردان می‌توانند به عنوان تفریح و سرگرمی یا به عنوان ورزش قهرمانی به این رشته بپردازند و هیچ‌گونه مشکل و محدودیتی برای آنان نخواهد بود.

برای تنیس روی میز محدودیت مکانی وجود ندارد. در زیرزمین منازل و پارکینگ آپارتمان‌ها، در یک اطاق کار و یا در باغ و فضاهای روباز تفریحی و پارک‌ها روی میزهای سیمانی، حتی در مکان‌های تفریحی کنار ساحل، در سالن‌های ورزشی چند منظوره و خیلی جاهای دیگر می‌توان به این ورزش پرداخت.

تنیس روی میز از ورزش‌های کم خطر است. از این رو، به هنگام بازی تفریحی و مسابقه، نیاز به مربی و یا مراقب ندارد.

یکی دیگر از محاسن این ورزش بی‌آسیب بودن آن برای ورزشکاران است. به ندرت پیش‌آمده است که ورزشکاری در این رشته صدمه دیده باشد.

تنیس روی میز یکی از پرتحرک‌ترین ورزش‌هاست. سرعت توپ در این ورزش گاهی به ۱۸۰ کیلومتر در ساعت می‌رسد.

تاریخچه‌ی تنیس روی میز در ایران

تنیس روی میز در ایران، نخستین‌بار از سال ۱۳۱۷ در شهرهای آبادان، مسجد سلیمان، آغاجاری و دیگر شهرهای جنوب، که محل اجتماع خارجیان و از جمله افسران انگلیسی بود، رواج گرفت و کم‌کم توسعه یافت تا اینکه در سال ۱۳۲۴ مسابقاتی بین باشگاه‌های خصوصی و دسته‌های آزاد در همان شهرهای جنوبی و با حضور خارجیان مقیم ایران و ایرانیان علاقمند، برگزار گردید. از آنجا که این ورزش در سال ۱۳۲۵ به طور جدی‌تر مورد توجه قرار گرفت فدراسیون تنیس و فدراسیون تنیس روی میز، هر دو، به ریاست آقاخان بختیار تشکیل شد و کار خود را با برگزاری مسابقات مختلف بین باشگاه‌ها و دسته‌های آزاد، آغاز ودنبال نمود.

پس از بختیار تصدی فدراسیون به محمود حاجبی واگذار شد. در سال ۱۳۲۶ (۱۹۴۷ میلادی) این فدراسیون به عضویت فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز درآمد و در همان سال از سوی کشورمان، جایزه‌ای برای مقام نخست مسابقات دو نفره‌ی آقایان در مسابقات جهانی به نام جام ایران (Iran cup) در نظر گرفته شد که از آن زمان تا کنون این جام همچنان در جریان مسابقات جهانی به برندگان مسابقات دو نفره (دوبل) آقایان جهان اهدا می‌شود.

در سال ۱۳۳۲ برای اولین‌بار مسابقات قهرمانی کشور در تهران برگزار شد. در سال ۱۳۴۶ غفور آلبا به ریاست فدراسیون منصوب شد و در این سال بود که فدراسیون تنیس از تنیس روی میز جدا و هر کدام دارای فدراسیون مستقلی شدند. در زمان آلبا، اولین مربی خارجی از مجارستان به نام لاسلو فولدی برای ارتقای سطح بازیکنان ایرانی به کشور دعوت شد و در طول ۳ سال اقامت در تهران کمک بسیاری به بازکنان ایرانی نمود.

در مسابقات خارجی مختلف، بهترین مقام‌های بازیکنان ایران در رقابت‌های آسیایی به دست آمده است. بهترین مقام تیمی ایران در بازیهای آسیایی ۱۹۵۸ توکیو حاصل شد که تیم ایران پس از تیم‌های ویتنام و ژاپن در سکوی سوم آسیا ایستاد. در بازی‌های آسیایی ۱۹۶۶ بانکوک (۱۳۴۵ خورشیدی در رقابت‌های انفرادی، هوشنگ بزرگزاده با درخشش بسیار همراه کوجی کیمورا از ژاپن مشترکاً مقام سوم آسیا را بدست آورد. این پیروزی تا کنون در تاریخ تنیس روی میز ایران بی‌سابقه بوده است.

 

زمان شروع اجرای تنیس روی میز

سئوالی که اغلب مطرح می‌شود این است که، از چه سنی می‌توان بازی تنیس روی میز را آغاز کرد؟ جواب آن واقعاً ساده است. شما می‌توانید از سن ۷ سالگی ورزش تنیس روی میز را شروع کنید و تا ۷۰ یا ۸۰ سالگی و یا بیشتر به این ورزش بپردازید. در مدارس کشور ما این ورزش برای دانش‌آموزان در دروه‌های تحصیلی ابتدایی، راهنمایی و متوسطه در نظر گرفته شده و اداره‌ی کل تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش عهده‌دار برگزاری مسابقات سالانه‌ی آن در سطح کشور است.

به علاوه، فدراسیون تنیس روی میز هم مسابقات سراسری این رشته را در رده‌های مختلف سنی نونهالان، نوجوانان، جوانان و بزرگسالان برگزار می‌کند. افرادی هم که بالای ۴۰ سال سن دارند جزو پیش کسوتان محسوب می‌شوند که مسابقات آن‌ها در رده‌های سنی مختلف ( ۴۰ تا ۵۰ سال ـ ۵۰ تا ۶۰ سال ـ ۶۰ تا ۷۰ سال و ۷۰ تا ۸۰ سال و بیشتر) در سطح کشور و یا از سوی فدراسیون آسیایی و فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز در سطح آسیا و جهان برگزار می‌گردد.

شروع بازی

بازی با سرویس شروع می شود . سرویس زننده باید توپ را در کف دست و به طور آزاد قرار دهد . انگشتان دست باید بهم چسبیده و انگشت شست آزاد باشد . دستی که توپ در اختیار دارد باید بالا و خارج از سطح میز باشد . سرویس زننده توپ را به طور قائم به طرف بالا پرتاب می کند و با دستی که راکت را گرفته است به توپ ضربه می زند .

توپ باید اول به قسمت زننده سرویس و با عبور از روی تور در قسمت حریف مجدداً به میز اصابت کند . در بازی چهار نفره سرویس باید به قسمت نیمه راست میز حریف برخورد کند ولی در بازی دو نفره چنین قانونی نیست . اگر سرویس به تور برخورد کند و سپس به میز حریف اصابت نماید عمل سرویس تکرار خواهد شد . ولی اگر توپ پس از برخورد با تور به خارج برود خطا محسوب می شود . اگر سرویس زننده بدون آمادگی حریف سرویس را بزند ، سرویس تکرار خواهد شد .

دانلود کامل مقاله ای در مورد تنیس